Raport po obejrzeniu całości.
Adaptacja leży i kwiczy. Twórcy spieprzyli centralną postać, zniszczyli więc fundament, na którym opierała się książka. Yossarian jest kiepsko zagrany, a co gorsza - antypatyczny i nijaki. Nie będę kibicował gościowi o aparycji drewnianej deszczułki, który na dodatek doprowadza pośrednio do śmierci 3 bohaterów. Członkowie załogi prócz Mila robią za tło, a gdy nadejdzie ich czas, wtedy dostają 1-2 scenki dialogowe po czym giną. Schemat powtarza się kilkukrotnie i za każdym razem jawi się jako wątek sklecony w celu podbudowy pod zgon, który chyba ma wzbudzić w widzu jakieś emocje. Nie wzbudza, bo na tych żołnierzy-statystów ma się od początku do końca wywalone. Gwiazdy produkcji? Chandler w miarę fajnie szarżuje, chociaż z Cathcarta dało się wyciągnąć znacznie więcej; Clooney jest żenująco przerysowany a Doktora House'a po prostu zmarnowano.
Humor, który w książce zdzierał gardło, tutaj nie istnieje. W ostatnim odcinku Yossarian ucieka przed żołnierzami człapiąc w dużym rozkroku, bo wcześniej dostał odłamkiem w jaja; w tle przygrywa radosna muzyczka niczym (całkiem blisko Benny Hilla). W tym samym epku są jeszcze dwie, w zamierzeniu zabawne, scenki z jądrami Yossariana. Tak właśnie bawią widza twórcy. Ja-je-bię.
U Hellera akcja ze Snowdenem jest kluczowa - determinuje zachowanie Yo-Yo. Umiejscowiono ją na samym końcu (chociaż chronologicznie to początek), ale przewija się cały czas i jak do niej dochodzi, to działa (mimo że już znamy rezultat). Jest też pozbawiona jakiejkolwiek podniosłości - ot, bród, smród, syf i horror wojny. W serialu Snowden pojawia się i chwilę później ginie przy akompaniamencie podniosłego motywu rodem z Szeregowca Ryana. To ten sam odcinek, w którym mamy się śmiać się z bolącego worka Yossariana. Tak, zero wyczucia w żonglowaniu nastrojem.
Największy problem mam jednak z brakiem puenty. Kończy się tak, że Yo-Yo dalej lata, tylko nago; to ma być finał czołowego eskapisty w świecie literatury? Pogodzenie się z losem, ale (pozornie) na własnych warunkach? Nie ma tu też za grosz stylu. Naliczyłem z 2 fajne ujęcia, poza tym tego totalna realizacyjna przeciętność, łącznie ze skserowanymi i powielonymi scenami walk powietrznych. Nie wiem, po co Clooney i spółka się za to brali. Wycięli lub wydatnie skrócili wszystkie wątki prócz głównego i tego z działalnością Milo, ponadto nie dodali nic od siebie, a książki albo zwyczajnie nie zrozumieli albo uznali, że będzie spoko materiałem do sklecenia kiepskiej historii z 3-cio rzędnym humorem.
Adaptacja leży i kwiczy. Twórcy spieprzyli centralną postać, zniszczyli więc fundament, na którym opierała się książka. Yossarian jest kiepsko zagrany, a co gorsza - antypatyczny i nijaki. Nie będę kibicował gościowi o aparycji drewnianej deszczułki, który na dodatek doprowadza pośrednio do śmierci 3 bohaterów. Członkowie załogi prócz Mila robią za tło, a gdy nadejdzie ich czas, wtedy dostają 1-2 scenki dialogowe po czym giną. Schemat powtarza się kilkukrotnie i za każdym razem jawi się jako wątek sklecony w celu podbudowy pod zgon, który chyba ma wzbudzić w widzu jakieś emocje. Nie wzbudza, bo na tych żołnierzy-statystów ma się od początku do końca wywalone. Gwiazdy produkcji? Chandler w miarę fajnie szarżuje, chociaż z Cathcarta dało się wyciągnąć znacznie więcej; Clooney jest żenująco przerysowany a Doktora House'a po prostu zmarnowano.
Humor, który w książce zdzierał gardło, tutaj nie istnieje. W ostatnim odcinku Yossarian ucieka przed żołnierzami człapiąc w dużym rozkroku, bo wcześniej dostał odłamkiem w jaja; w tle przygrywa radosna muzyczka niczym (całkiem blisko Benny Hilla). W tym samym epku są jeszcze dwie, w zamierzeniu zabawne, scenki z jądrami Yossariana. Tak właśnie bawią widza twórcy. Ja-je-bię.
U Hellera akcja ze Snowdenem jest kluczowa - determinuje zachowanie Yo-Yo. Umiejscowiono ją na samym końcu (chociaż chronologicznie to początek), ale przewija się cały czas i jak do niej dochodzi, to działa (mimo że już znamy rezultat). Jest też pozbawiona jakiejkolwiek podniosłości - ot, bród, smród, syf i horror wojny. W serialu Snowden pojawia się i chwilę później ginie przy akompaniamencie podniosłego motywu rodem z Szeregowca Ryana. To ten sam odcinek, w którym mamy się śmiać się z bolącego worka Yossariana. Tak, zero wyczucia w żonglowaniu nastrojem.
Największy problem mam jednak z brakiem puenty. Kończy się tak, że Yo-Yo dalej lata, tylko nago; to ma być finał czołowego eskapisty w świecie literatury? Pogodzenie się z losem, ale (pozornie) na własnych warunkach? Nie ma tu też za grosz stylu. Naliczyłem z 2 fajne ujęcia, poza tym tego totalna realizacyjna przeciętność, łącznie ze skserowanymi i powielonymi scenami walk powietrznych. Nie wiem, po co Clooney i spółka się za to brali. Wycięli lub wydatnie skrócili wszystkie wątki prócz głównego i tego z działalnością Milo, ponadto nie dodali nic od siebie, a książki albo zwyczajnie nie zrozumieli albo uznali, że będzie spoko materiałem do sklecenia kiepskiej historii z 3-cio rzędnym humorem.
19-06-2019, 20:09
