Odbierają - nie odbierają. Ciężko ocenić jednoznacznie. Ten człowiek działa w firmie od dekad, był częścią kilku przemian tego biznesu i pewnie trochę rozumie. Jest w tym zbyt romantyczny, to na pewno. Zwraca jednak uwagę na to, że kino przestało być miejscem po prostu do oglądania filmów. Połowa repertuaru to czasami Marvel. To jest przecież realnie czas, który zabiera się innym produkcjom. Może nie tak zero-jedynkowo jak Marty to przedstawia, ale trochę racji w tym jest. Powiedzmy sobie szczerze - gdyby nie Marvele to serio wielki gangsterski film Scorsese z ikonami kina w rolach głównych trafiłby do telewizji/internetu/zwał jak zwał?
Mówienie o biznesie ma dwa końce. To że wytwórnie teraz liczą na zarobki rzędu 3x budżet, to też pokłosie tych super hitów komiksowych. Kiedyś jakoś to wszystko też się kręciło, a miejsca na te bardziej artystyczne kino w repertuarach było jakby trochę więcej. Marvel nie zaczął przecież od 3 czy tam 4 filmów rocznie. Początkowo robili 1-2 i jakoś nikt nie bankrutował. Widząc, że tędy droga zaczęli trzaskać ich więcej, a inni ruszyli taką samą ścieżką. Miejsca na "Irishmanów" zrobiło się naturalnie mniej. No więc, fakt - biznes jest jaki jest, ale Scorsese mówiąc to, co mówi chyba trochę ma żalu, że tak to się rozwinęło właśnie.
A co do samych filmów superhero, to jestem w gronie fanów. Niektóre oglądałem po kilka razy. Kolekcjonuję je nawet, ale dystans mam. Czuć w nich kalkulację. Są to jednak produkty tak wysokiej jakości, że nawet przy niej nadal bywają dobrymi filmami. Nie ma oczywiście co przeginać, gadając że "Thor" to szekspirowski dramat, a "Winter Soldier" thriller szpiegowski :-D To wszystko proste historyjki, zazwyczaj sprowadzające się do tego samego. Tylko nawet w tym można zostawić trochę serca. Też nie można w krytyce popadać w taką straszną niechęć. Marvel znalazł sobie kierunek - postawili na postacie. Bo to one ciągną ten cyrk. Oczywiście, że pełno w tych filmach wybuchów, pierdół i migania światłem, ale widownia polubiła konkretnych bohaterów i emocje z nimi związane. Te filmy mają jakąś duszę. Stwierdzenie, że "to nie kino" jest więc równie bez sensu, jak te zarzuty o McFilmach. Sorry, Lawrence. Możesz nie lubić makdonalda, ale tam nadal serwują jedzenie. Mało wyszukane, niezbyt zniuansowane - fakt. Jednak to nadal jedzenie.
Istotne jest podejście widzów i ono może być takim bolącym miejscem. Wiele z Marveli oglądają oni tylko po to, żeby wiedzieć co się wydarzyło i mieć powody do zastanawiania się, co będzie dalej. Tu nie ma jakby tego punkty kulminacyjnego, tego katharsis, do którego sztuka zmierzała. Nie ma jakiegoś zatrzymania się. Może o to chodzi trochę weteranom kina? Na tych filmach publika faktycznie może czasami przypominać dzieciaki w lunaparku, które ścigają się, kto pierwszy zaliczy najlepsze zjeżdżalnie, a po wszystkim ma do powiedzenia tyle, że je zaliczył. Nic więcej. No ewentualnie, że znalazł tablicę, że niedługo otworzą się kolejne.
Przecież tutaj raczej wszyscy widzimy różnice między Marvelami, a czystym kinem rozrywkowym poprzednich dekad. "Star Wars", "Terminator 2", "Indiana Jones", a nawet ten nieszczęsny Nolan z Batmanem to kino znacznie bardziej autorskie, niż Marvele. W nich wyróżnia się może jedynie Gunn z GotG (zwłaszcza przy drugiej części). Tutaj Lawrence moim zdaniem trafia celnie. Tylko znowu - to nie powoduje, że coś jest kinem, a coś nie.
Kończąc ten strumień świadomości jeszcze dodam, że Martin to wrażliwy artysta - w bardzo pozytywnym znaczeniu tego określenia. Jego to ma prawo boleć, więc mówi co mówi.
Mówienie o biznesie ma dwa końce. To że wytwórnie teraz liczą na zarobki rzędu 3x budżet, to też pokłosie tych super hitów komiksowych. Kiedyś jakoś to wszystko też się kręciło, a miejsca na te bardziej artystyczne kino w repertuarach było jakby trochę więcej. Marvel nie zaczął przecież od 3 czy tam 4 filmów rocznie. Początkowo robili 1-2 i jakoś nikt nie bankrutował. Widząc, że tędy droga zaczęli trzaskać ich więcej, a inni ruszyli taką samą ścieżką. Miejsca na "Irishmanów" zrobiło się naturalnie mniej. No więc, fakt - biznes jest jaki jest, ale Scorsese mówiąc to, co mówi chyba trochę ma żalu, że tak to się rozwinęło właśnie.
A co do samych filmów superhero, to jestem w gronie fanów. Niektóre oglądałem po kilka razy. Kolekcjonuję je nawet, ale dystans mam. Czuć w nich kalkulację. Są to jednak produkty tak wysokiej jakości, że nawet przy niej nadal bywają dobrymi filmami. Nie ma oczywiście co przeginać, gadając że "Thor" to szekspirowski dramat, a "Winter Soldier" thriller szpiegowski :-D To wszystko proste historyjki, zazwyczaj sprowadzające się do tego samego. Tylko nawet w tym można zostawić trochę serca. Też nie można w krytyce popadać w taką straszną niechęć. Marvel znalazł sobie kierunek - postawili na postacie. Bo to one ciągną ten cyrk. Oczywiście, że pełno w tych filmach wybuchów, pierdół i migania światłem, ale widownia polubiła konkretnych bohaterów i emocje z nimi związane. Te filmy mają jakąś duszę. Stwierdzenie, że "to nie kino" jest więc równie bez sensu, jak te zarzuty o McFilmach. Sorry, Lawrence. Możesz nie lubić makdonalda, ale tam nadal serwują jedzenie. Mało wyszukane, niezbyt zniuansowane - fakt. Jednak to nadal jedzenie.
Istotne jest podejście widzów i ono może być takim bolącym miejscem. Wiele z Marveli oglądają oni tylko po to, żeby wiedzieć co się wydarzyło i mieć powody do zastanawiania się, co będzie dalej. Tu nie ma jakby tego punkty kulminacyjnego, tego katharsis, do którego sztuka zmierzała. Nie ma jakiegoś zatrzymania się. Może o to chodzi trochę weteranom kina? Na tych filmach publika faktycznie może czasami przypominać dzieciaki w lunaparku, które ścigają się, kto pierwszy zaliczy najlepsze zjeżdżalnie, a po wszystkim ma do powiedzenia tyle, że je zaliczył. Nic więcej. No ewentualnie, że znalazł tablicę, że niedługo otworzą się kolejne.
Przecież tutaj raczej wszyscy widzimy różnice między Marvelami, a czystym kinem rozrywkowym poprzednich dekad. "Star Wars", "Terminator 2", "Indiana Jones", a nawet ten nieszczęsny Nolan z Batmanem to kino znacznie bardziej autorskie, niż Marvele. W nich wyróżnia się może jedynie Gunn z GotG (zwłaszcza przy drugiej części). Tutaj Lawrence moim zdaniem trafia celnie. Tylko znowu - to nie powoduje, że coś jest kinem, a coś nie.
Kończąc ten strumień świadomości jeszcze dodam, że Martin to wrażliwy artysta - w bardzo pozytywnym znaczeniu tego określenia. Jego to ma prawo boleć, więc mówi co mówi.
.
22-10-2019, 02:26
