Zakochany kundel (2019) - oryginału nie chciało mi się powtarzać, bo kilka lat temu oglądałem z PRL-owskim dubbingiem.
Zacznę od rzeczy, która rzuciła mi się w oczy już od trailera - diversity. Czy oni upadli na głowę?! Mieszane małżeństwa? Azjata o dobrym statusie społecznym? W czasach, gdy w USA panowała JEBANA SEGREGACJA RASOWA, która była tam wielkim dealem przez szmat czasu!? Kiedy małżeństwa międzyrasowe były zakazane w wielu stanach (w tym tym, gdzie dzieje się akcja filmu) lub były źle widziane; gdy urządzano ludobójstwa Indian i generalnie każdego kto nie był WASPem dyskryminowano!?
Czyli jak rozumiem… Song of the South ma bana, bo przekłamuje historię i udaje, że nie było rasizmu w USA... ale Zakochany Kundel AD 2019, który jawnie przekłamuje historię i udaje, że nie było rasizmu w USA to już pochwała progesywności i nadzieja na lepsze jutro? Co następne? Żydzi w III Rzeszy żyjący za pan brat z Niemcami i zasiadający w NSDAP? A może film dziejący w czasach kolonizowanej Afryki, gdzie czarni są szanowani i kłaniający się im w pas biali zachwalający się kulturą, a Leopold II nic nie wiedział o żadnym ludobójstwie?
Mogli zrobić to z sensem - niech i Jim Dear będzie czarny. Albo przenieść akcję do późniejszych dekad, gdy mniejszości dostały awans społeczny. Właściwie, czemu to musi się dziać na początku XX wieku? Bo tak było w oryginale? Zwierzęta są niezależne od zdobyczy techniki i nic by się nie stało, jakby umieściło akcję dużo później, zwłaszcza w obecnych czasach. Wtedy diversity by nie raziło, a fabuła obracająca się wokół zwierząt też pasowałaby w kontekście obecnych trendów - filmiki na Tubie, kanały poświęcone domowym zwierzętom, memy i social media. Ale nie - Disney w obecnych remake'ach musi wszystko bezmyślnie małpować.
A jak sam film? Ku memu zaskoczeniu, całkiem znośny. Najważniejszy element, czyli relacja Lady i Trampa nie została spaprana i czułem między nimi chemię. No i przede wszystkim psy mają mimikę! I Bogu dzięki, że wykorzystali prawdziwe zwierzęta, a nie jakieś komputerowe kukły. Szkoda, że animacja do psich pyszczków taka sobie. I momentami psy są zastępowane cyfrowymi dublerami, co mocno widać i to kolejny Disney z kijowym CGI. Szczególnie widać po kotłach, które są całkowicie animowane.
Plusem jest, że aż tak wiernopoddańczo nie kopiują animacji, choć ma parę obligatoryjnych odhaczeń jest - np. rozkładanie gazet przed kojcem Lady, kropka w kopkę scena z spaghettii (która wyszła tak se). I w związku z tym pojawiają się numery muzyczne, w których następuje nagła antropomorfizacja i wszystko to pasuje jak pięść do nosa (gdy film i jego poprzednik nie są musicalami). Co do zmian - czasem spoko, a czasam nie. Dobrze wypadło dodanie backstory Trampa, który okazał się porzuconym psem (i skrócony dialog o braku miłości przy dziecku ma tu sens), ma inną dynamikę z Lady i polski tytuł ma więcej sensu. Oczywiście syjamom zmieniono rasę (i piosenkę, która jest słaba). Ale wybaczam, bo oryginał był faktycznie rasistowski. Z drugiej strony jeden etniczny stereotyp zastąpiono innym etnicznym stereotypem - afroamerykańskie koty śpiewające bluesa. I widać, że patriarchat nigdy nie został pokonany, a nawet się wzmocnił, bo kotki wymieniono na kocury ;).
Z kiepskich zmian - dali czarne charaktery jak gruby rakarz (swoją drogą potrzebny i pożyteczny zawód), który nie był obecny w animacji czy ciotka Sara, która w tej wersji zdecydowanym villainem (gdy w animacji była bardziej neutralna). I tu największa zmiana w fabule - w oryginale ciotka Sara pilnuje dziecka pod nieobecność Jima i Darling. Tu pilnuje psa. I don't like it. Cały antagonizm Sary do Lady był umotywowany troską o dziecko (stąd też kaganiec). Plus głupota właścicieli Lady dając do opieki nad psem osobę, która nie cierpi psów i to proszenie o katastrofę. To jak jakiś Żyd daje swe dziecko pod opiekę swego znajomego nazisty. A i Sara nastawiona się na pilnowanie bajtla została postawiona przed faktem dokonanym. Niestety, Kot z 1971 roku jeszcze nie został nakręcony. Ogólnie aspekt większej miłości dziecka od psa został położony i w zamian dali ogromny lukier.
I niejako pochwalę film, bo przy całej politpoprawnej otoczce obaj villaini nie są biali. I jestem zaskoczony, że obecny hollywoodzki film zasugerował, że czarny ma uprzedzenia wobec białego (ciotka Sara ewidentnie nie lubi Jima). Całkiem dobra obsada, szczególnie ta głosowa - Theorux wypadł super jako Tramp. Salieri jako Tony idealny. Zaskoczony byłem ilością krwi - serio, jak odkrywają truchło szczura to leży w krwi i Tramp też ma czerwone plamy.
Film niepotrzebny i nie przebije oryginału, ale po tym co zobaczyłem mógł być gorszy. Gdyby nie ta cholerna poprawność polityczna i parę wad to mógłbym bez bólu oglądać.
7/10
Mulan (1998) - kolejny po Królu Lwie renesansowy Disney, który po mnie spłynął. Choć w przypadku Mulan wspomnienia z kina były wyraźne (do tej pory pamiętam, że był to wtorek po lekcjach) i kilka razy powtórzyłem w życiu. Animacja jak zwykle klasa. Choć wolałbym, by trochę było więcej dalekowschodniej sztuki w tłach (jak oddziały generała Li wyjeżdżają z obozu) i jedyny taki motyw to wybuchy/dymy.
Znów Disney po angielsku. Obsada nie jest jakaś wybitna. Ok, B.D. Wong dość dobry, Miguel Ferrer wypadł najlepiej. Ale generalnie aktorzy nieco grają na półgwizdka - w tym Ming Na jako Mulan. Fa Zhu trochę czasami podpadał pod parodię. I Eddie Murphy niestety nie dostarcza jako Mushu i lepszy był Jerzy Stuhr, więc następny seans będzie po polsku.
Parę rzeczy nie fryka, jak humor podpadający pod infantylność (jak modlący Fa Zhou wygląda jak sucharowa scena z MCU). Scena z przodkami zalatuje bardziej domem starców. I mocno wybijają stockowe dźwięki ze starych kreskówek. Także nie jestem specjalnie fanem Mushu i nie dziwię się, że Chińczycy krzywili na jego widok (Aha, tam akurat nikt nie czepiał się go, że obraża tradycje smoka, bo to nie czasy Cesarstwa. Poza tym swoje zrobiła rewolucja kulturalna). Widać, że to typowy comic relief do marketingu.
Szczególnie, że trochę comic reliefów było - Yao, Ling i Chien Po, babcia, świerszcz, Chi-Fu. Nawet koń ma komediowe wyczucie. Każdy lepszy od Mushu. Szczególnie trio żołdaków - mój ulubiony element. Też fajne, że nie byli jednowymiarowymi bullies, jak by to było w innych filmach (jak Mulan wchodzi na pal, to Ling ją dopinguje). I potem przepraszają za bycie dupkami i przez resztę filmu są w dobrej komitywie z Mulan.
Odnośnie obozu wojskowego, to sporo tam zabawnych rzeczy. Jak po rozlaniu ryżu wszyscy szurają do Mulan/Pinga z mieczami :D (i fajne to, że jasno daje się do zrozumienia, że decyzja Mulan o pójściu do woja była debilna, bo w obozie szybko rzeczywistość zdaje o sobie znać). I trafi się parę dorosłych tekstów jak "niezbyt dobra do rodzenia synów", "potrafię przejrzeć twą zbroję na wylot" (i zara plaskun od Mulan :D) czy zdekapitowany Fa Deng.
I film potrafi palnąć pięścią jak moment, gdy wesoły numer muzyczny nagle przerywa widok spalonej wioski (i od tego momentu zero numerów muzycznych) i pokazując przerażliwość wojny. Potem ujęcie na stosy leżących ciał. Bez krwi, a pokazano je z daleka, ale i tak jest efektowne. Ogólnie momenty z Hunami są w dechę. Shan Yu tym bardziej przerażający, bo i jego miniony są inteligentne (gdy zwykle to głupki) jak w scenie testowania szmacianej lalki.
Progresy doszukują się, że Shang jest bi, bo zakochał się Pingu. Oczywiście, że nie i to przykład zbytniej nadinterpretacji. Jak już to Mulan zakochuje się Shangu na widok jego boskiej klaty. Zaś Shang od początku patrzy na Pinga/Mulan z ewidentną żenadą i przez długi czas nim/nią gardzi. Ten uśmiech po walce treningowej? W kontekście poprzedniej reszty to było "no, jednak będą z niego ludzie". Podobnie tekst "od teraz ci ufam" przy wiwacie reszty oddziału - Ping został zaakceptowany jako wartościowy żołnierz. Sam w życiu miałem kilka takich sytuacji, że też ludzie podchodzili do mnie z rezerwą, a potem przekonali się do mej osoby. I właśnie tak wygląda sytuacja Ping-Shang. A scena jak Shang opiera rękę na barku Pinga? Kontekst inny, zwłaszcza że dzieje w scenie ze spaloną wioską. I ogólnie pociąg Shanga do Mulan ogranicza się do niezręcznego "dobrze walczyłaś". Ba, w końcówce to cesarz każe mu prosić o rękę Mulan.
Bawili się nieco w diversity, gdyż Chiny to nie tylko Hanowie. Yao jest ewidentnie ma pochodzenie turańskie, ponieważ ma rysy mniej chińskie (i nie dubbinguje go Azjata), Chien Po jest buddyjskim mnichem. Dziwi mnie, że złymi są Hunowie, którzy nigdy nie najechali Chin. Coś mi świta, że chyba to było specjalnie, by faktyczna nacja np. Mongołowie nie czuła się urażona.
Świetny soundtrack Goldsmitha (szczególnie ten track, gdy Mulan decyduje pójść do woja). I gdyby nie moja wiedza to pomyślałbym, ze faktycznie to pisał jakiś Azjata. Piosenki, choć nie pisane przez Alana Menkena, dają radę. Każdą zanucę. I uwaga do polskiej wersji językowej - Kolorowy wiatr z Pocahontas to praktycznie synonim Edyty Górniak i zawsze wykorzystuje okazję do jej zaśpiewania. Ale jak dla mnie Lustro jest dużo lepsze. Edzia daje tu maksimum i powoduje tu ciary. I teledyskiem zakończę tej reckę (dzisiaj to by kostiumografa oskarżono na twitterze o zawłaszczenie kulturowe):
7/10
Zacznę od rzeczy, która rzuciła mi się w oczy już od trailera - diversity. Czy oni upadli na głowę?! Mieszane małżeństwa? Azjata o dobrym statusie społecznym? W czasach, gdy w USA panowała JEBANA SEGREGACJA RASOWA, która była tam wielkim dealem przez szmat czasu!? Kiedy małżeństwa międzyrasowe były zakazane w wielu stanach (w tym tym, gdzie dzieje się akcja filmu) lub były źle widziane; gdy urządzano ludobójstwa Indian i generalnie każdego kto nie był WASPem dyskryminowano!?
Czyli jak rozumiem… Song of the South ma bana, bo przekłamuje historię i udaje, że nie było rasizmu w USA... ale Zakochany Kundel AD 2019, który jawnie przekłamuje historię i udaje, że nie było rasizmu w USA to już pochwała progesywności i nadzieja na lepsze jutro? Co następne? Żydzi w III Rzeszy żyjący za pan brat z Niemcami i zasiadający w NSDAP? A może film dziejący w czasach kolonizowanej Afryki, gdzie czarni są szanowani i kłaniający się im w pas biali zachwalający się kulturą, a Leopold II nic nie wiedział o żadnym ludobójstwie?
Mogli zrobić to z sensem - niech i Jim Dear będzie czarny. Albo przenieść akcję do późniejszych dekad, gdy mniejszości dostały awans społeczny. Właściwie, czemu to musi się dziać na początku XX wieku? Bo tak było w oryginale? Zwierzęta są niezależne od zdobyczy techniki i nic by się nie stało, jakby umieściło akcję dużo później, zwłaszcza w obecnych czasach. Wtedy diversity by nie raziło, a fabuła obracająca się wokół zwierząt też pasowałaby w kontekście obecnych trendów - filmiki na Tubie, kanały poświęcone domowym zwierzętom, memy i social media. Ale nie - Disney w obecnych remake'ach musi wszystko bezmyślnie małpować.
A jak sam film? Ku memu zaskoczeniu, całkiem znośny. Najważniejszy element, czyli relacja Lady i Trampa nie została spaprana i czułem między nimi chemię. No i przede wszystkim psy mają mimikę! I Bogu dzięki, że wykorzystali prawdziwe zwierzęta, a nie jakieś komputerowe kukły. Szkoda, że animacja do psich pyszczków taka sobie. I momentami psy są zastępowane cyfrowymi dublerami, co mocno widać i to kolejny Disney z kijowym CGI. Szczególnie widać po kotłach, które są całkowicie animowane.
Plusem jest, że aż tak wiernopoddańczo nie kopiują animacji, choć ma parę obligatoryjnych odhaczeń jest - np. rozkładanie gazet przed kojcem Lady, kropka w kopkę scena z spaghettii (która wyszła tak se). I w związku z tym pojawiają się numery muzyczne, w których następuje nagła antropomorfizacja i wszystko to pasuje jak pięść do nosa (gdy film i jego poprzednik nie są musicalami). Co do zmian - czasem spoko, a czasam nie. Dobrze wypadło dodanie backstory Trampa, który okazał się porzuconym psem (i skrócony dialog o braku miłości przy dziecku ma tu sens), ma inną dynamikę z Lady i polski tytuł ma więcej sensu. Oczywiście syjamom zmieniono rasę (i piosenkę, która jest słaba). Ale wybaczam, bo oryginał był faktycznie rasistowski. Z drugiej strony jeden etniczny stereotyp zastąpiono innym etnicznym stereotypem - afroamerykańskie koty śpiewające bluesa. I widać, że patriarchat nigdy nie został pokonany, a nawet się wzmocnił, bo kotki wymieniono na kocury ;).
Z kiepskich zmian - dali czarne charaktery jak gruby rakarz (swoją drogą potrzebny i pożyteczny zawód), który nie był obecny w animacji czy ciotka Sara, która w tej wersji zdecydowanym villainem (gdy w animacji była bardziej neutralna). I tu największa zmiana w fabule - w oryginale ciotka Sara pilnuje dziecka pod nieobecność Jima i Darling. Tu pilnuje psa. I don't like it. Cały antagonizm Sary do Lady był umotywowany troską o dziecko (stąd też kaganiec). Plus głupota właścicieli Lady dając do opieki nad psem osobę, która nie cierpi psów i to proszenie o katastrofę. To jak jakiś Żyd daje swe dziecko pod opiekę swego znajomego nazisty. A i Sara nastawiona się na pilnowanie bajtla została postawiona przed faktem dokonanym. Niestety, Kot z 1971 roku jeszcze nie został nakręcony. Ogólnie aspekt większej miłości dziecka od psa został położony i w zamian dali ogromny lukier.
I niejako pochwalę film, bo przy całej politpoprawnej otoczce obaj villaini nie są biali. I jestem zaskoczony, że obecny hollywoodzki film zasugerował, że czarny ma uprzedzenia wobec białego (ciotka Sara ewidentnie nie lubi Jima). Całkiem dobra obsada, szczególnie ta głosowa - Theorux wypadł super jako Tramp. Salieri jako Tony idealny. Zaskoczony byłem ilością krwi - serio, jak odkrywają truchło szczura to leży w krwi i Tramp też ma czerwone plamy.
Film niepotrzebny i nie przebije oryginału, ale po tym co zobaczyłem mógł być gorszy. Gdyby nie ta cholerna poprawność polityczna i parę wad to mógłbym bez bólu oglądać.
7/10
Mulan (1998) - kolejny po Królu Lwie renesansowy Disney, który po mnie spłynął. Choć w przypadku Mulan wspomnienia z kina były wyraźne (do tej pory pamiętam, że był to wtorek po lekcjach) i kilka razy powtórzyłem w życiu. Animacja jak zwykle klasa. Choć wolałbym, by trochę było więcej dalekowschodniej sztuki w tłach (jak oddziały generała Li wyjeżdżają z obozu) i jedyny taki motyw to wybuchy/dymy.
Znów Disney po angielsku. Obsada nie jest jakaś wybitna. Ok, B.D. Wong dość dobry, Miguel Ferrer wypadł najlepiej. Ale generalnie aktorzy nieco grają na półgwizdka - w tym Ming Na jako Mulan. Fa Zhu trochę czasami podpadał pod parodię. I Eddie Murphy niestety nie dostarcza jako Mushu i lepszy był Jerzy Stuhr, więc następny seans będzie po polsku.
Parę rzeczy nie fryka, jak humor podpadający pod infantylność (jak modlący Fa Zhou wygląda jak sucharowa scena z MCU). Scena z przodkami zalatuje bardziej domem starców. I mocno wybijają stockowe dźwięki ze starych kreskówek. Także nie jestem specjalnie fanem Mushu i nie dziwię się, że Chińczycy krzywili na jego widok (Aha, tam akurat nikt nie czepiał się go, że obraża tradycje smoka, bo to nie czasy Cesarstwa. Poza tym swoje zrobiła rewolucja kulturalna). Widać, że to typowy comic relief do marketingu.
Szczególnie, że trochę comic reliefów było - Yao, Ling i Chien Po, babcia, świerszcz, Chi-Fu. Nawet koń ma komediowe wyczucie. Każdy lepszy od Mushu. Szczególnie trio żołdaków - mój ulubiony element. Też fajne, że nie byli jednowymiarowymi bullies, jak by to było w innych filmach (jak Mulan wchodzi na pal, to Ling ją dopinguje). I potem przepraszają za bycie dupkami i przez resztę filmu są w dobrej komitywie z Mulan.
Odnośnie obozu wojskowego, to sporo tam zabawnych rzeczy. Jak po rozlaniu ryżu wszyscy szurają do Mulan/Pinga z mieczami :D (i fajne to, że jasno daje się do zrozumienia, że decyzja Mulan o pójściu do woja była debilna, bo w obozie szybko rzeczywistość zdaje o sobie znać). I trafi się parę dorosłych tekstów jak "niezbyt dobra do rodzenia synów", "potrafię przejrzeć twą zbroję na wylot" (i zara plaskun od Mulan :D) czy zdekapitowany Fa Deng.
I film potrafi palnąć pięścią jak moment, gdy wesoły numer muzyczny nagle przerywa widok spalonej wioski (i od tego momentu zero numerów muzycznych) i pokazując przerażliwość wojny. Potem ujęcie na stosy leżących ciał. Bez krwi, a pokazano je z daleka, ale i tak jest efektowne. Ogólnie momenty z Hunami są w dechę. Shan Yu tym bardziej przerażający, bo i jego miniony są inteligentne (gdy zwykle to głupki) jak w scenie testowania szmacianej lalki.
Progresy doszukują się, że Shang jest bi, bo zakochał się Pingu. Oczywiście, że nie i to przykład zbytniej nadinterpretacji. Jak już to Mulan zakochuje się Shangu na widok jego boskiej klaty. Zaś Shang od początku patrzy na Pinga/Mulan z ewidentną żenadą i przez długi czas nim/nią gardzi. Ten uśmiech po walce treningowej? W kontekście poprzedniej reszty to było "no, jednak będą z niego ludzie". Podobnie tekst "od teraz ci ufam" przy wiwacie reszty oddziału - Ping został zaakceptowany jako wartościowy żołnierz. Sam w życiu miałem kilka takich sytuacji, że też ludzie podchodzili do mnie z rezerwą, a potem przekonali się do mej osoby. I właśnie tak wygląda sytuacja Ping-Shang. A scena jak Shang opiera rękę na barku Pinga? Kontekst inny, zwłaszcza że dzieje w scenie ze spaloną wioską. I ogólnie pociąg Shanga do Mulan ogranicza się do niezręcznego "dobrze walczyłaś". Ba, w końcówce to cesarz każe mu prosić o rękę Mulan.
Bawili się nieco w diversity, gdyż Chiny to nie tylko Hanowie. Yao jest ewidentnie ma pochodzenie turańskie, ponieważ ma rysy mniej chińskie (i nie dubbinguje go Azjata), Chien Po jest buddyjskim mnichem. Dziwi mnie, że złymi są Hunowie, którzy nigdy nie najechali Chin. Coś mi świta, że chyba to było specjalnie, by faktyczna nacja np. Mongołowie nie czuła się urażona.
Świetny soundtrack Goldsmitha (szczególnie ten track, gdy Mulan decyduje pójść do woja). I gdyby nie moja wiedza to pomyślałbym, ze faktycznie to pisał jakiś Azjata. Piosenki, choć nie pisane przez Alana Menkena, dają radę. Każdą zanucę. I uwaga do polskiej wersji językowej - Kolorowy wiatr z Pocahontas to praktycznie synonim Edyty Górniak i zawsze wykorzystuje okazję do jej zaśpiewania. Ale jak dla mnie Lustro jest dużo lepsze. Edzia daje tu maksimum i powoduje tu ciary. I teledyskiem zakończę tej reckę (dzisiaj to by kostiumografa oskarżono na twitterze o zawłaszczenie kulturowe):
7/10
24-07-2022, 13:25 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 25-07-2022, 09:54 przez OGPUEE.)
